Sevgili Mekâncılar,

Dün pek hüzünlü oldukça da bizleri telaşlandıran bir gün geçirdik.

Önce Birgül Anne hastaneye yattı. Şaşkındık çünkü nereye, nasıl nakledebileceğimiz belli değildi.

Cânan’ın rüyası sonra erdi ve bütün dünyadaki anneler de bir garipti, sanki yalnızlık dolu gibiydik milletçe. Nurperi’yi aramak istemedim çünkü Pervin Hanım da hasta ve canları sıkkın zaten…

Eğer Aksel Siva, Devrim Ünal gibi kadim dostlar olmasa, muhitimiz olmasa, belki de cascavlak ortada kalacaktık.

Koşuşturduk ona buna telefon ederek ve şaşkındık. Birgül Anne belki de çok zor durumda kalacaktı ama devletin ambulans sistemi işe yaradı da, kendisine ta Anadolu yakasından, Bakırköy’deki Ethica Hastanesine nakledebildik.

Şoförümüz İbrahim Bey de üzüntülüydü çünkü çok haklı olarak şöyle yakınıyordu: “Hocam sizin muhitiniz ve bir unvanınız var, ya garibanlar ne yapacak”?

Derin derin düşündüm…

Ne acayip bir Anneler Günüydü ve ne kadar yalnızdı herkes.

Bir dönemi kapatan adam yapayalnız gitmişti ver yaptığı Anayasa hâlâ muteberdi.

Şimdi ise bir Sultan var, sarayında muhkem!

Koşuşturduk iki Kıt’a arasında, Neslim önde biz arkada!

Bu arada gene telefonlar çalıştı, onların hepsi bize yardım için gayret etti ve sonunda başarabildik ulaşmayı.

***

Zeki Alasya bugün vefat etmişti ve namazına da gittik. Metin Bey perişandı.

Sayın Kılıçtaroğlu da oradaydı, Yeğeni Yaşar Münir Dostum da.

Tarık akan, Müjdat Gezen, Doğu Perinçek… Hepsi bir aradaydı.

Sanat dünyasından epey katılan da mevcuttu gene, meselâ Sevgili Nurseli İdiz.

Onların durumuna da üzüldük ve şaşırdık.

Akabinde televizyona bir baktık, gene Devletlû karşımızda.

***

Ne zaman konuşsa USD de, diğer dövizler de fırlıyor ve her yerde, bütün kanallarda hâkimiyeti sürmekte.

***

Kenan Evren de gitmişti aynı gün ve ortalık karışıktı. Hiç kuşkum yok ki merhum pek akıllı değildi ve kursağından beş kuruş para geçmemişti ama Şahinkaya ve diğerleri müthiş derecede köşeyi dönmüşlerdi ve pak de “ah” almışlardı.

Aleviler Sünnilere, Sünniler Alevilere, sağcılarla soldular birbirlerine işkence ettirilmiş ve vatan da bütün bunlar pahasına kurtarılmıştı.  

Askılar kurulmuştu, üreme organlarına elektrik verilmişti.

Daha sonra Picasso’ya özenip resim yapmaya başlamıştı ve gittikçe yalnız kalmıştı.

“Netekim” rumuzu olmuştu, Kâinat Paşa da derdim ben ama sonunda o da gitti.

Akabinde Devlet Töreni yapılacak mı tartışması başladı.

Öyle ya, rütbeleri sökülmüş ve Erliğe tenzili rütbe ettirilmiş bir adama ne yapılacaktı.

Öğrendik ki Ankara’da defnedilecek ve naaşı mezarına ulaştırıldıktan sonra da maaşı yollanacakmış. Ne hazin bir yalnızlık ve öyküdür bu!

Sanırım yapacaklarmış, hepsine, bilhassa Kadim Refikimiz Zeki Alasya’ya Allah rahmet eylesin. Çok fazla bonkördü, para tutmayı bilmez ve herkese ikramda bulunurdu. Kenan Evren’le bile buluşmuş meler, gazeteden okudum.

Gönlü de, her yönüyle çok boldu. Bir balık lokantası açıp yürütememişti çünkü kimseye “hayır” diyemez, herkese sebil niyetine hoş geldiniz derdi.

Çok gırgır ve entellektüel bir adamdı, hayatı de mizahla geçmişti.

Galiba biraz borçlu gitmiş Sonsuzluğa ama her halükârda zaten hakkımız helâl edildi kendisine.

***

Sonra gene televizyona daldım ve bir Yuvarlak Masa toplantısında “kültür Yolcuları” bir aradaydılar.

Ayşe Kulin, Nebil Özgentürk (çok yakın arkadaşımdır) ve diğerleri (Coşkun Aral vs.) harsımızı paylaşmaktalar.

Nebil pek konuşmadı ama bir baktım gene Sayın Zülfü Livaneli oradaydı gene! Sazın çok sesli müziğin evrensel temeli olduğunu bile söyledi! Müzikten epek anlarım, bu nasıl olur anlamak kabil değil çünkü hani gitar dese belki ama onun da fretless (perdesiz) tipi pek moda şu sıralarda.

Gene tutturdu “Türkiye Mozaiği” diye, bir CEO düzeltti hatasını ve “eriyiktir” diye gülümsedi. Bence hâlâ aşure demek en doğrusu…

Ne zaman medyada çıksam veya buraya yazsam hep aynı şeyi haykırırım kendimce, bu memlekete Mozaik Sembolizması yakışmaz, darmadağın olur gider.